✍️عصر جدید، نشانه ای از پیدایش «سکولاریسم انقلابی»
✍️عصر جدید، نشانه ای از پیدایش «سکولاریسم انقلابی»
عصر جدید آمیخته ای از نکات مثبت و منفی است. در میان همه ی این نکته ها عصر جدید را باید نشانه ای از حرکت جریان انقلابی به سمتی دانست که پس از شکستهای متعدد جریان اصول گرا در انتخابات-های گذشته روند سریع تری داشته است.
عصر جدید برنامه ای است که هیچ رنگ و بوی مذهبی ندارد و اگر، «به ندرت» به صورت اتفاقی و یا غیر اتفاقی -اما نادر- رنگِ کم رنگ مذهبی به خود گرفت چیزی بیش از برنامه های دیگر سیما نداشت. نمی خواهم تعریف و منظور از «رنگ مذهبی» را سخت کنم، منظور همان شعائر دینی است که هر بیننده ای را یاد دین بیاندازد. عصر جدید از این منظر هیچ نکته ی مثبت و اتفاق ویژه ای نسبت به دیگر برنامه های سیما نداشت. با این مقدمه چند نکته بیان می شود:
1️⃣ پس از پایان این مسابقه، برخی از افراد سرشناس جریان انقلابی، عصر جدید را حاصل مدیریت «جوانانه ی انقلابی» دانستند. سوال این است که «اگر جریان غیر انقلابی نیز این برنامه را می ساخت و مدیریت می کرد، تفاوتی حتی در اجرا داشت؟» پاسخ منفی است.
2️⃣ تاسف بیش تر آن است که عصر جدید ذائقه سازی می کرد، ذائقه هایی که اصلا رنگ دینی نداشت و گاه رنگ ضد دینی نیز به خود می گرفت. اقرار برنده نهایی عصر جدید و اعضای گروه «دختران نینجا» به افزایش متقاضیان ثبت نام برای فراگیری از ایشان نشان از آن دارد که عصر جدید ذائقه ساز است. عصر جدید چهره سازی می کند، انسان های گمنام را مشهور می کند، صفتی که برای عموم انسان ها جذاب است. افرادی که هم چنان در سنینی قرار دارند که امکان تعیین یا تغییر مسیر زندگی برایشان وجود دارد، اگر مسیر زندگی خود را به سوی استفاده از آن چه انسان های گمنام برای مشهور شدن در عصر جدید استفاده کردند، سوق ندهند، حسرت چنین حرکتی را در دل می پرورانند. این حسرت یعنی تربیت نسل آینده با ذائقه های شکل گرفته. این در حالی است که هیچ نقش آفرینی مذهبی در عصر جدید دیده نشد که حسرت آن در دل نوجوان ایجاد شود.
🔍حال این نکته باید ذکر شود که آیا مدیران انقلابی و داور مذهبی برنامه، در زندگی شخصی خود حاضر می شوند فرزندانشان به این ذائقه تمایل پیدا کنند؟ آیا حاضر می شوند پسران خود را در سنین نوجوانی خواننده کنند و دختران خود را «نینجا»؟ پاسخ منفی است. علت واضح است: رهبری فتوا به حرمت دوچرخه سواری بانوان در حضور نامحرم دارد، «نینجا بازی» که جای خود. حال باید پرسید: «چرا این افراد انقلابی دو رفتار متفاوت در زندگی شخصی و اجتماعی خود دارند؟ و چرا خروجی اقدامات اجتماعی ایشان در عرصه های فرهنگی –و نه سیاسی- با جریان های غیر انقلابی یکی است؟» پاسخ در آن است که جریان انقلابی به دلایل متعدد از جمله شکست های متعددی که در سال های اخیر از رقیب خورده است به رفتاری متضاد در عرصه های فردی و اجتماعی رسیده است. رفتاری که در عرصه های فردی، با محوریت «دستورات شرعی» و در عرصه های اجتماعی با محوریت « اقبال مردمی» است. تقریبا تمامی چهره های انقلابی که از عصر جدید حمایت کرده اند بر مقبول واقع شدن این برنامه تاکید داشته اند و نه بر حفظ ارزش ها و آورده ی فرهنگی آن.
👈 این رفتار متضاد در ساحت فرد و اجتماع را باید نوع جدیدی از سکولاریسم ، به نام «سکولاریسم انقلابی» خواند.
